Punjabi poem Archives

ਮੁਰਸ਼ਦ (ਕਾਵਿ ਟੁਕੜੀ)

ਟਿੱਲੇ ਜਾਇ ਕੇ ਜੋਗੀ ਨੇ ਹੱਥ ਜੋੜੇ, ਸਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਕਹੋ ਫ਼ਕੀਰ ਜੀ,ਤੇਰੇ ਦਰਸ ਦੀਦਾਰ ਦੇਖਣੇ ਨੂੰ, ਆਏ ਦੇਸ ਪਰਦੇਸ ਨੂੰ

ਭਰੀਐ ਹਥ ਪੈਰ ਤਨ ਦੇਹ।।ਪਾਣੀ ਧੋਤੈ ਉਤਰਸੁ ਖੇਹ।।ਮੂਤ ਪਲੀਤੀ ਕਪੜ ਹੋਇ।।ਦੇ ਸਾਬੂਣ ਲਈਐ ਓਹੁ ਧੋਇ।।ਭਰੀਐ ਮਤਿ ਪਾਪਾ ਕੈ ਸੰਗਿ।।ਉਹੁ ਧੋਪੈ

ਧੌਲ ਤਾਂ ਥੱਕਿਆ, ਥੱਕ ਕੇ ਬਹਿ ਗਿਆ,ਧਰਮ ਨੀ ਹਾਰਿਆ, ਪੰਖ ਲਾ ਕੇ ਉੱਡ ਗਿਆ,ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਥੱਕਣ ਦੀ ਪੰਖ ਲਾ, ਉੱਡਣ

ਫਿਰ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਾਵਣ ਵਾਲੇ, ਮਾਰ – ਮਾਰ ਕੇ ਛਾਂਟਾ,ਮਾਸੂਮਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡਿਆਂ ਉੱਤੇ, ਚਾੜ੍ਹੀ ਜਾਣ ਸਲਾਟਾਂ,ਏਦਾਂ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਦੀ ਝਾਕੀ, ਜਦ

ਜੋ ਆਇਆ ਏਥੇ ਹੀ ਆਇਆ, ਏਥੋਂ ਹੀ ਡਿੱਠਾ ਜਾਂਦਾ,ਏਥੇ ਖੇਡ ਰਿਹਾ ਹਰ ਕੋਈ, ਬੀਜ – ਬੀਜ ਫਲ ਖਾਂਦਾ।ਦੂਰ – ਦੁਰਾਡੀ

ਸੀਨੇ ਖਿੱਚ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਖਾਧੀ, ਓ ਕਰ ਅਰਾਮ ਨਹੀਂ ਬਹਿੰਦੇ।ਨਿਹੁੰ ਵਾਲੇ ਨੈਣਾਂ ਕੀ ਨੀਂਦਰ? ਓ ਦਿਨੇ ਰਾਤ ਪਏ ਵਹਿੰਦੇ।ਇੱਕੋ ਲਗਨ

ਕਾਵਿ ਟੁਕੜੀ ਸੱਟ ਪਈ ਜਮਧਾਣੀ ਦਲਾਂ ਮੁਕਾਬਲਾ,ਧੂਹਿ ਲਈ ਕ੍ਰਿਪਾਣੀ ਦੁਰਗਾ ਮਿਆਨ ਤੇ।ਚੰਡੀ ਰਾਕਸਿ ਖਾਣੀ ਵਾਹੀ ਦੈਂਤ ਨੂੰ।ਕੋਪਰ ਚੂਰਿ ਚੁਵਾਣੀ ਲੱਥੀ